Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

«Բո­զա­բա­րո մար­դը չի դա­դա­րի իր մարմ­նի ան­դամ­նե­րի հետ ա­նա­ռա­կու­թ­յուն ա­նե­լուց, մինչև որ կրա­կը վա­ռի նրան»

«Բո­զա­բա­րո մար­դը չի դա­դա­րի իր մարմ­նի ան­դամ­նե­րի հետ ա­նա­ռա­կու­թ­յուն ա­նե­լուց, մինչև որ կրա­կը վա­ռի նրան»
09.06.2020 | 00:02
Տո­ղե­րը սուր­բգ­րա­յին են, պատ­կա­նում են մի ի­մաս­տուն մար­դու` Սի­րա­քի գր­չին: Եվ քա­նի որ «հան­ճա­րե­ղու­թյունն սկս­վում է այն­տեղ, որ­տեղ ա­վարտ­վում է կար­ծե­ցյալ կա­րե­լիու­թյու­նը», չենք հա­մար­ձա­կվի դույզն-ինչ ձևա­փո­խել հան­ճա­րեղ մտ­քի խոս­քի կա­ղա­պա­րը:
Փոր­ձենք միայն վեր­լու­ծել միտ­քը և վեր հա­նել ա­սե­լի­քը: Մաս­նա­գի­տա­կան գի­տե­լիք­նե­րի կա­րիք չկա հաս­կա­նա­լու հա­մար, թե հատ­կա­պես որ երևու­թի մա­սին է խոս­քը, և կոնկ­րետ այդ երևույ­թի մա­սին ա­վե­լի մաս­նա­վոր ձևա­կեր­կում, քան այս է, Սուրբ Գր­քում այլևս չկա: Ին­չու՞ է մեր վզին փա­թա­թած նոր օ­րեն­քի տո­ղա­տա­կե­րում և լու­սան­ցք­նե­րում շեշտ­վում հենց այս երևույ­թը: Դա­րիս պա­հանջն ու ըն­ձե­ռած հնա­րա­վո­րու­թյունն է մար­դուն, որ նա լի­նի ինք­նա­բավ և ա­րա­րող: Զի՜լ է: Պրի­մատ­նե­րի սի­րե­լի զբաղ­մուն­քը խորթ չէ մե­ղա­վոր մար­դուն, ո­րո­շա­կի տա­րա­ծում ու­նի թե՛ մե­ծե­րի, թե՛ փոք­րե­րի մեջ, բայց նոր­մալ հա­սա­րա­կու­թյուն­նե­րում այն գնա­հատ­վում է որ­պես ա­րա­տա­վոր և մեր­ժե­լի երևույթ, ո­րը չի կա­րե­լի ար­դա­րաց­նել կամ խրա­խու­սել, ա­ռա­վել ևս հա­մա­րել ե­րե­խա­յի դաս­տիա­րա­կու­թյան կամ պաշտ­պան­ված լի­նե­լու ի­րա­վուն­քի նորմ: Խն­դիրն այն է, որ ե­րե­խա­նե­րին բռ­նու­թյու­նից պաշտ­պա­նե­լը չի են­թադ­րում հենց պաշտ­պա­նե­լը ան­պար­կեշտ հպում­նե­րից, այլ` այդ հպում­նե­րի բռ­նի, են­թա­կա­յի կամ­քին հա­կա­ռակ դրսևո­րում­նե­րից: Իսկ այ­սօր­վա տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի շնոր­հիվ հեշտ է «հա­մո­զե­լը» թե՛ «դա­սա­վան­դող­նե­րին», թե՛ «ա­շա­կերտ­նե­րին», որ բռ­նու­թյու­նը դառ­նա «հա­ճե­լի» (ինք­նան­պա­տակ հա­ճույ­քը իս­կա­պես բռ­նու­թյուն է մարմ­նի հան­դեպ, ո­րի մա­սին ա­ռա­քյալն ա­սում է, թե տա­ճար է Աստ­ծո):
Մեր նա­մու­սա­խեղդ հայ ծնող­ներն ի­հար­կե ու­րա­խա­ցել են, որ ի­րենց փո­խա­րեն ի­րենց սե­փա­կան ե­րե­խա­նե­րի հետ «ա­մո­թա­լի ու ան­նա­մուս» թե­մա­նե­րով պետք է խո­սեն օ­տար մար­դիկ, ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին պետք է դաս­տիա­րա­կեն օ­տար մար­դիկ, ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին պետք է պաշտ­պա­նեն օ­տար մար­դիկ:
Վեր­ջա­պե՜ս,- ցն­ծում են նրանք ու չեն էլ կաս­կա­ծում, որ ի­րենց ե­րե­խա­նե­րին հենց ի­րեն­ցի՛ց են պաշտ­պա­նե­լու: Նրանց հետ խո­սե­լու են ա­մե­նաան­պար­կեշտ ձևով, և նրանց դաս­տիա­րա­կե­լու են մար­դա­կեր­պեր, ով­քեր հա­ճույ­քից հրճ­վում են, երբ 5-ա­մյա ե­րե­խան ար­ձա­կում է ի­րենց տա­բա­տի գո­տին: Նրանց օ­տա­րե­լու են նրանք, ով­քեր, բա­ռիս ա­մե­նա­բուն ի­մաս­տով, պի­տի լա­փեն ձեր ե­րե­խա­նե­րի մար­մի­նը և լա­կեն նրանց ա­րյու­նը: Ես չեմ չա­փա­զան­ցում. «Ինչ­պես չեն գի­տակ­ցում բո­լոր նրանք, ով­քեր ա­նօ­րի­նու­թյուն են գոր­ծում, ով­քեր խժ­ռում են իմ ժո­ղովր­դին իբրև կե­րա­կուր ու հաց և Տի­րո­ջը չեն դի­մում» (Սաղմ. 13 և 52): Մար­դան­ման ա­րա­րած­ներ, որ գլ­խի փո­խա­րեն լրիվ այլ տե­ղով են մտա­ծում: Ա­րա­րած­ներ, որ ի­րենք ի­րեն­ցով չեն կա­րող բազ­մա­նալ և ու­զում են բազ­մա­նալ ձեր ե­րե­խա­նե­րի հաշ­վին, ի­րենց այ­լա­սեր­ված, սե­ռասևեռ, մո­լա­գար մո­լեգ­նու­թյու­նը թա­փել ձեր ան­մեղ ե­րե­խա­նե­րի գլ­խին:
Սա ըն­տա­նի­քի հաս­տա­տու­թյան քայ­քայ­ման սկիզ­բը չէ, այլ վեր­ջը, հետևան­քը այդ հաս­տա­տու­թյան հան­դեպ մեր սե­փա­կա՛ն ման­կա­միտ ու ան­պա­տաս­խա­նա­տու վե­րա­բեր­մուն­քի: Ե­թե մենք չենք ըն­կա­լել, որ ըն­տա­նի­քը միայն հաս­տա­տու­թյուն չէ, այլև խոր­հուրդ է, ինչ­պե՞ս ենք ու­րիշ­նե­րից ակն­կա­լում, որ հաս­կա­նան: Ե­թե մենք մեր ըն­տա­նիք­ներն ըն­դու­նում ենք իբրև կա­յա­ցած փաստ կամ ձեռք­բե­րում և ոչ իբրև աստ­վա­ծա­յին պարգև` դյու­րա­բեկ ու խոր­հր­դա­վոր, ինչ­պե՞ս ենք օ­տար­նե­րից պա­հան­ջում, որ այն ան­ձեռ­նմ­խե­լի հա­մա­րեն ու, ներս խու­ժե­լով, ջար­դու­խուրդ չա­նեն ա­մեն թանկն ու սուր­բը: Ե­թե մենք ինք­ներս շատ հա­ճախ ըն­տա­նի­քը հա­մա­րում ենք միայն մեր կր­քե­րին ու ցան­կու­թյուն­նե­րին օ­րի­նա­կան կեր­պով (չորս պա­տի մեջ, օ­տար աչ­քից հե­ռու) հա­գուրդ տա­լու մի­ջոց ու պատր­վակ, ինչ­պե՞ս ենք ու­րիշ­նե­րից պա­հան­ջում, որ մեր ըն­տա­նիք­նե­րը իբրև սր­բու­թյուն դի­տար­կեն: Աշ­խար­հի աղբն ու կեղ­տը բե­րում ենք մեր տուն և աշ­խար­հից սր­բու­թյուն ենք պա­հան­ջում:
Ի­րենց ոչ ձեռն­տու ազ­գե­րին պղ­ծում են, ո­րով­հետև գի­տեն, որ պղ­ծու­թյու­նը կոր­ծան­ման ու­ղին է: Հաս­կա­ցանք: Մե՞նք ին­չու ենք ինք­նա­կամ գնում ինք­նա­կոր­ծան­ման, ե­թե ան­գամ մեզ հա­մո­զե­լով հրում են դե­պի ան­դուն­դը:
Զրկ­վել ենք հոգևոր-բա­րո­յա­կան բարձր գի­տակ­ցու­թյու­նից, զրկ­վել ենք ան­գամ ինք­նա­պահ­պա­նու­թյան տար­րա­կան բնազ­դի՞ց: Ե­թե ու­նե­նա­յինք անհ­րա­ժեշտ հոգևոր գի­տե­լիք­ներ, ա­պա կի­մա­նա­յինք, որ մեր մար­մի­նը մեզ Աստ­ծուց իբրև ա­վանդ է տր­ված, և այդ­կերպ էլ կդաս­տիա­րա­կեինք մեր ե­րե­խա­նե­րին: Իսկ այդ մարմ­նի հետ առ­նչ­վե­լու կա­նոն­նե­րը Աստ­ված Ինքն է մեզ հա­ղոր­դել: Եվ նրանք, ով­քեր անզ­գա­մո­րեն հայ­տա­րա­րում են, թե` բա իմ մար­մի­նը, ես ... շատ են մո­լոր­ված և մո­լո­րեց­նում են ու­րիշ­նե­րին: Աստ­ված մար­դու մարմ­նի հա­մար սահ­մա­նել է, որ զերծ մնա ծայ­րա­հե­ղու­թյուն­նե­րից և մո­լու­թյուն­նե­րից, ո­րով­հետև մար­մի­նը հո­գու բնա­կա­րանն է, և հարկ է այն պա­հել պատ­շաճ պար­կեշ­տու­թյան, մաք­րու­թյան ու կար­գու­կա­նո­նի մեջ: Կան մար­դան­ման էակ­ներ, ո­րոնք ու­զում են նվաս­տաց­նել մար­դուն, և մի­գու­ցե կան մար­դիկ, ով­քեր ըն­դու­նում են, երբ ի­րենց նվաս­տաց­նում են: Բայց ապ­րիո­րի հաս­տատ կան նաև մար­դիկ, ով­քեր հնա­զանդ­վում են խրա­տին, թե. «Մի՛ ե­ղեք ձիե­րի և ջո­րի­նե­րի պես, ո­րոնք գի­տակ­ցու­թյուն չու­նեն. սան­ձով ու պա­խուր­ցով պետք է նրանց կզա­կը ճմ­լել, որ քեզ չմո­տե­նան» (Սաղմ.31;9), ո­րով­հետև չեն ու­զում, որ ի­րենց վե­րագր­վի սաղ­մո­սի խոս­քը, թե. «Մար­դը պա­տիվ ու­ներ` և չհաս­կա­ցավ, հա­վա­սար­վեց ան­բան ա­նա­սուն­նե­րին ու նման­վեց նրանց» (Սաղմ. 48;13,21):
Պա­տի՛վ ու­նեմ:
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 2426

Մեկնաբանություններ